Opis zabiegu

Za­bieg Tech­ni­ką Bo­we­na po­le­ga na wy­ko­ny­wa­niu przez te­ra­peu­tę spe­cy­ficz­nych 'Ru­chów Bo­we­na’. Są to ła­god­ne ru­chy kciu­ka­mi i pal­ca­mi dło­ni na mię­śniach, ścię­gnach, wię­za­dłach i tkan­ce łącz­nej pa­cjen­ta, wpra­wia­ją­ce te struk­tu­ry w de­li­kat­ną wi­bra­cję. Wi­bra­cja ta roz­cho­dzi się po ca­łym or­ga­ni­zmie, m. in. prze­no­szo­na jest przez układ ner­wo­wy do mó­zgu. Kom­bi­na­cje ta­kich wi­bra­cji sta­no­wią sy­gna­ły, mo­bi­li­zu­ją­ce or­ga­nizm do uru­cho­mie­nia pro­ce­sów sa­mo­le­cze­nia.
Po­mię­dzy każ­dą se­kwen­cją ru­chów na­stę­pu­je ko­niecz­na kil­ku­mi­nu­to­wa prze­rwa, w cza­sie któ­rej pa­cjent le­ży i od­po­czy­wa w sa­mot­no­ści, pod­czas gdy je­go cia­ło wy­ko­rzy­stu­je po­trzeb­ny dla sie­bie czas do prze­sła­nia i prze­two­rze­nia sy­gna­łów oraz za­ini­cjo­wa­nia pro­ce­sów na­praw­czych.

Czas tr­wa­nia za­bie­gu wy­no­si ok. 15 – 45 mi­nut, czy­li na se­sję na­le­ży prze­zna­czyć ok go­dzi­nę. Wy­ją­tek sta­no­wi pierw­sze spo­tka­nie, któ­re tr­wa ok 1,5 go­dzi­ny, gdyż te­ra­peu­ta zo­bo­wią­za­ny jest do prze­pro­wa­dze­nia szcze­gó­ło­we­go wy­wia­du do­ty­czą­ce­go sta­nu zdro­wia pa­cjen­ta: prze­by­te cho­ro­by, wy­pad­ki, kon­tu­zje, ope­ra­cje, wy­da­rze­nia trau­ma­tycz­ne, obec­ne do­le­gli­wo­ści, wcze­śniej sto­so­wa­ne te­ra­pie, przyj­mo­wa­ne le­ki. Na­le­ży omó­wić tak­że ro­dzaj wy­ko­ny­wa­nej pra­cy, hob­by, sy­tu­ację ro­dzin­ną, spo­sób od­ży­wia­nia się, sto­so­wa­nie uży­wek. Te­ra­peu­ta Bo­we­na nie zaj­mu­je się dia­gno­zo­wa­niem. Prze­bieg te­ra­pii usta­la na pod­sta­wie wy­wia­du z pa­cjen­tem, do­star­czo­nych przez nie­go wy­ni­ków ba­dań i wła­snej ob­ser­wa­cji.

Se­sje te­ra­peu­tycz­ne wy­ko­nu­je się co 5 do 10 dni – naj­le­piej raz w ty­go­dniu. Spo­wo­do­wa­ne jest to fak­tem, iż or­ga­nizm po­trze­bu­je kil­ku dni, aby wy­ko­nać pra­ce na­praw­cze. Przyj­mu­je się, że pra­ca or­ga­nizmu tr­wa 5 dni, choć zda­rza się, że tr­wa dłu­żej. W tym cza­sie nie wska­za­ne jest wy­ko­ny­wa­nie ko­lej­ne­go za­bie­gu Bo­we­na, gdyż prze­rwie on tr­wający pro­ces i or­ga­nizm znaj­dzie się znów w punk­cie wyj­ścia, bę­dąc zmu­szo­nym ca­łą pra­cę wy­ko­nać od no­wa. Wy­ją­tek sta­no­wi tu no­wy lub od­no­wio­ny uraz, na­głe za­cho­ro­wa­nie, gdzie na­le­ży skon­tak­to­wać się ze swo­im te­ra­peu­tą jak naj­szyb­ciej.

Op­ty­mal­ną po­zy­cją jest po­zy­cja w le­że­niu na brzu­chu, na­stęp­nie na wznak. W szcze­gól­nych przy­pad­kach za­bieg moż­na zro­bić w in­nej po­zy­cji np.: sie­dzą­cej. Prio­ry­te­tem jest kom­fort pa­cjen­ta. Za­bie­gi dzie­ciom moż­na wy­ko­ny­wać w do­wol­nej po­zy­cji, umoż­li­wia­ją­cej do­stęp do mię­śni. Pod­czas przerw dzie­ci nie mu­szą le­żeć, mo­gą bie­gać ba­wić się, lub sie­dzieć u ma­my na ko­la­nach.

Te­ra­peu­ta mo­że pra­co­wać za­rów­no na go­łej skó­rze jak i po­przez cien­ką ba­weł­nia­ną odzież.

W prze­ci­wień­stwie do in­nych te­ra­pii bez­po­śred­nich, w Tech­ni­ce Bo­we­na za­bieg nie po­le­ga na za­sto­so­wa­niu si­ły fi­zycz­nej. Jest on bez­bo­le­sny i nie­in­wa­zyj­ny. W cza­sie je­go tr­wa­nia Te­ra­peu­ta wy­ko­nu­je nie­wie­le ru­chów. W tej tech­ni­ce pa­nu­je za­sa­da 'im mniej tym le­piej’, a jej roz­sze­rze­niem jest za­sa­da 'im bar­dziej cho­ry pa­cjent, tym mniej ru­chów pod­czas se­sji’.

Ce­lem te­ra­pii jest z re­gu­ły przy­wró­ce­nie rów­no­wa­gi ca­łe­go or­ga­ni­zmu, ale mo­że być też kon­kret­ny pro­blem.
Naj­częst­szą na­tych­mia­sto­wą re­ak­cją na wy­ko­na­ne ru­chy jest głę­bo­kie od­prę­że­nie, a na­wet za­sy­pia­nie. Od­prę­że­nie do­ty­czy za­rów­no na­pię­cia mię­śnio­we­go, jak i sa­mo­po­czu­cia psy­chicz­ne­go. Pow­szech­nie też pa­cjen­ci od­czu­wa­ją róż­ne­go ro­dza­ju wra­że­nia w ca­łym cie­le, lub w nie­któ­rych je­go czę­ściach, któ­re de­fi­niu­ją na swój spo­sób, np. uczu­cie cie­pła, zim­na, mro­wie­nie, wi­bra­cje, prze­pływ ener­gii, drę­twie­nie, ból, roz­luź­nie­nie, roz­cią­ga­nie, przy­śpie­szo­ne bi­cie ser­ca, rów­nież re­ak­cje emo­cjo­nal­ne (śmiech, płacz itp.). Ja­ka­kol­wiek zmia­na sa­mo­po­czu­cia, czy to od­czu­wa­na przez pa­cjen­ta, czy za­ob­ser­wo­wa­na przez te­ra­peu­tę, jest ob­ja­wem po­zy­tyw­nym – ozna­cza że or­ga­nizm pod­jął pra­cę.
Głę­bo­ki re­laks jest gwa­ran­cją sku­tecz­no­ści te­ra­pii, z te­go też wzglę­du te­ra­peu­ta po­wi­nien za­dbać o kom­fort pa­cjen­ta i ci­szę pod­czas za­bie­gu (nie na­le­ży włą­czać mu­zy­ki).

Pierw­sze efek­ty te­ra­peu­tycz­ne mo­gą być za­uwa­żal­ne już po pierw­szej se­sji.